کـنجِ حرم انگـار تـنهـا جـایِ ما نیست            رفـتند زائـرها و حالِ ما چه حالی‌ست

رفـتـنـد و مـا مـانـدیـم و یک آهِ نهـانی            حسرت به دل داریم! این دردِ کمی نیست

با خاطراتش اشک می‌ریـزیم هر شب            جز خاطراتی شعله‌ور هم‌دردمان کیست؟!

قسمت نشد مشایه و داغش به دل مانْـد            گاهی نرفتن بدتر از صد زخم کاری‌ست

لعنت بر آن عصیانِ شیطان‌زاده‌ای که            با شوقِ بی‌حد اسم‌مان را خط زد از لیست

رحمت بر آن نوکر که اربابش به او گفت:            بار سفر بردار! این توفـیق؛ حتمی‌ست

اجـر تـمام روضه‌هـایت اربـعـین است            مثل هـمیشه رفـتنت امسال قـطعی‌ست

امـسال هم ما را حـرم قـابـل نـدانـست            عمری‌ست جای ما به زیرِ قبّه خالی‌ست

غمگین نشسته، غبطه خواهد خورد و این است            حالِ دلی که بیقرار است و هوایی‌ست

موکب به موکب می‌رود تا تلّ و مقـتل            اشکی که از چشمانمان هر لحظه جاری‌ست

بـاید کجا این درد را مـرهـم گـذاریم؟!            تکلیفِ ما جا مانده‌هایِ کربلا چیست؟!